Nie warto wracać do przeszłości i bułeczki cynamonowe

W czasach przedfejsbukowych nosiłam w sobie marzenia, żeby spotkać tego czy tamtą z dawnych czasów. Ciekawe, jak wygląda. Ciekawe, co robi. Myślałam czasem o przyjaciółkach z dziecięcych lat, o kolonijnych miłościach i chłopakach, którzy złamali moje czternastoletnie serce. Najpierw ja mu się podobałam i chodził za mną jak pies, żeby nagle zainteresować się moją przyjaciółką, a na końcu nie mógł się zdecydować, którą wybrać. Był od nas dwa lata starszy, ledwo chodził do liceum. Jaki on piękny, mówiłyśmy do siebie wieczorami, a jaki mądry.

Minęły wakacje, wróciłyśmy do swoich spraw i swojej przyjaźni, zranionej w wyniku miłosnych zawirowań, ale nim zlepiłyśmy ją do końca, trzeba było się rozstać. Ona poszła do jednej szkoły, ja do drugiej.

Napisał do mnie w czasach wczesnofejsbukowych. Jeszcze bez zdjęć. Hahaha i hihihi, dobrze powspominać, ale jak ty dziś wyglądasz?  zapytałam niby mimochodem, ale byłam szalenie ciekawa tego, jak się zmienił przez te wszystkie lata. Prześlę ci zdjęcie. Powiedział i wysłał. Na początku myślałam, że to żart jakiś, że to nie może być prawda. Gruby, z wąsem, po kruczoczarnych lokach nie został nawet ślad. Piękny Adonis wyparował, został jakiś tam kierownik z wąsem. To muszę kończyć, pa! 

Byli jeszcze przyjaciele domu moich rodziców. Wydawało mi się zawsze, że ich rodzina jest wręcz wzorcowa. Ciepła, dobra i mądra. Drogi rodziców i ich przyjaciół jakoś się rozjechały, więc kontakt się urwał. A ja tęskniłam do tamtych wspólnych chwil, idealizowanych dodatkowo przez upływające lata. Napisała do mnie Ona. Znalazła mnie, widziała moją książkę i pomyślała, że napisze. Napisała i tyle było w tym goryczy, pretensji do świata, życia, wszystkiego wokół, że zrozumiałam, że tamto życie to zamknięta przeszłość. Wyidealizowana i wspaniała jak książka postawiona na ostatniej, najwyższej półce, którą się przeczytało w młodości i odłożyło na kolejne przeczytanie. Na odwieczne później.

Tak często tkwimy w przeszłości, idealizując to, co było, a zwłaszcza ludzi, naszych dawnych bohaterów. Tęsknimy do osób bliskich naszemu młodemu sercu, pierwszych miłości, przyjaźni na zawsze. Ach, gdybyśmy się wtedy nie rozstali, gdyby nie padło o jedno słowo za dużo, dziś bylibyśmy wspaniałą rodziną w Nowej Zelandii, bo on skończył świetne studia i teraz tam pracuje. Nie musiałabym dziś pracować w szarej rzeczywistości, słuchając radia, którego nie da się słuchać, gnieżdżąc się w małym mieszkaniu na kredyt. Ale, halo, czy oby na pewno? Czy na pewno warto? Może tamten przemiły chłopak grający na gitarze i wspinający się na ściankach w Bieszczadach zamienił się dziś w marudzącego ropucha? Może gitarę zamienił na telewizor a ścianki na samochód, którym podjeżdża do sklepu oddalonego o sto metrów. Bo mu się nie chce, bo jest zmęczony?

Czasem w nocy nie mogę zasnąć, bo dziecko budzi mnie w końcu kilka razy na karmienie i zdarza się jej tak wybić mnie z nocnego rytmu, że kręcę się z boku na bok rozmyślając.  Najgorsza myśl, jaka może się wtedy do mnie przyplątać, to świadomość tego, że życie się jednak kończy. Że po prostu przyjdzie taki dzień, kiedy los powie: To już, to teraz, to ta chwila. Jaka będzie moja ostatnia myśl? Czego będę żałować? Może tego, że nie powiedziałam w porę ‚przepraszam’ albo czegoś nie dokończyłam. Że zostawiłam po sobie jakiś bałagan albo kogoś zraniłam. Kiedyś, gdzieś, już nie wiem, gdzie, znalazłam taką myśl, żeby żyć tak, żeby w każdej chwili można odejść bez zostawiania kłopotu najbliższym. Żeby być przygotowanym. I od razu przypomina mi się śmierć sąsiadki rodziców, która zostawiła po sobie mieszkanie tak wypełnione pamiątkami, że pod oknami ustawiano kolejne i kolejne kontenery, do których bezceremonialnie wrzucano jej wszystkie skarby. Regały wypełnione wypolerowanym szkłem wpadały do nich z wielkim hukiem. 

Te obserwacje nauczyły mnie tego, że nie warto przywiązywać się do rzeczy, nadawać im arcyważnych znaczeń. Albo ciągnąć rzeczy z przeszłości w przyszłość, w której będą tylko ciężarem. Podobnie jest z ludźmi, niestety. Bywa, że na siłę pragniemy wskrzeszać dawne przyjaźnie, o miłościach nie wspominając, a termin ich ważności po prostu minął. Były, minęły, koniec, dziś nie ma dla nich już miejsca. Dużo czasu zajęło mi pogodzenie się z tym faktem. Dziś już nie chcę, by idealizowana przeszłość zakłócała mi odbiór rzeczywistości. Mojego tu i teraz.

A co dziś zjemy? Może miękkie, maślane bułki w chrupiącej cukrowo-cynamonowej skorupce?