O porządkach i ratatouille

Ostatnie miesiące to czas porządków w szafach, szafkach i szafeczkach. Wyciągam z komód jakieś graty spakowane tam na nie wiadomo jakie „później”, przepakowuję do kartonów i oddaję, oddaję, oddaję.
Kiedy zaczynałam blogować ponad 8 lat temu, talerze kupowało się w Ikei, Duce, Almi Decor albo w sklepach Społem. Wszystko, co inne, przywoziłam z podróży, wygrzebywałam w piwnicach i szafkach bliższych i dalszych znajomych. Gromadziłam jak chomik.

Dziś wystarczy włączyć komputer, żeby znaleźć wszystko: kupić albo pożyczyć. Czasy tak bardzo się zmieniły.Otwieram szafę – od długiego czasu piętrzą się w niej stosy białego, szarego i dżinsu, jakby inne kolory dziś dla mnie nie istniały, zepchnięte w daleki kąt szafy. Monotematyczność stroju.

Nie jestem kolorowym ptakiem, pewnie nigdy nim nie byłam, zanurzona w książki, kartki, papiery i wycinki z gazet. Kolorowe magazyny – o kuchni, o ogrodach, o wnętrzach poukładane równo w segregatorach oddaję okolicznym salonom fryzjerskim i kawiarniom (czasem pytam, czy jeszcze nie mają dość, ale zawsze chętnie biorą kolejne i kolejne partie tej lektury).
To porządkowanie otoczenia bardzo dobrze robi mi na głowę – oddaję rzecz i o niej zapominam, jakbym nigdy nie była w jej posiadaniu. A może rzeczy były w posiadaniu mnie?

Im bardziej mam wszystko uporządkowane w kuchennych szafkach, tym chętniej gotuję wymyślne potrawy. To zupełnie tak, jak siadać przy posprzątanym biurku, z równo ułożonymi kredkami, blokami i przyborami. Patrząc na to wszystko poukładane, jakoś łatwiej się myśli i wymyśla. A ja mam teraz dużo takiej pracy, w której muszę wymyślać każdego dnia dziękując losowi, że pozwolił mi realizować się i żyć z pracy, jaką szczerze kocham. Pracy, w której nie muszę iść na żadne ustępstwa i którą mogę wykonywać zgodnie ze swoim sercem.

I zawsze, kiedy idę poprowadzić warsztaty albo czytam listy czy komentarze od Was , jestem szczerze wzruszona, że było mi pisane przejść z wirtuala do reala i spotkać tylu dobrych ludzi, którzy każdego dnia dają mi odczuć, że to, co robię, dla kogoś ma sens. Dziękuję:)

Ostatnio znów wracam do warzyw – do past, zapiekanek i dań jednogarnkowych. Lubię zwłaszcza te, które łatwo się robi i można je odgrzać zawsze, gdy przyjdzie na to ochota.

Yotam Ottolenghi jest w czołówce moich inspiracji zwłaszcza jeśli chodzi o warzywa. Kiedy oglądam jego książki, to mam ochotę ugotować po prostu wszystko.

Dziś przepis z jego ostatniej książki „Plenty More” na „Indian ratatouille” oparte na przepisie na bengalskie warzywne curry. Różni się więc nieco od tego, co pochodzi z kuchni francuskiej.

Proste, szybkie i sycące. Nie miałam świeżej okry, zrobiłam więc bez niej. Uprościłam też nieco sposób wykonania, nie piekąc dodatkowo potrawy w piekarniku. Jeśli zostanie Wam trochę warzyw, możecie wykorzystać je do zrobienia tarty na kruchym spodzie.