Zupy na rosole: Ulubiona zupa cebulowa

Dziś zamieniam cebulę w złoto. Zdejmuję cebulowe sukienki, potem posiekam cebulę w piórka, przy okazji sobie popłaczę, potem rach ciach do garnka z masłem i oliwą. Podchodzę, mieszam, a dom wypełnia cebulowo-maślana woń, która będzie się w nim unosić jeszcze ze dwa dni… Tiaaa. Mimo to muszę przyznać, że zupa cebulowa należy do moich ulubionych zup. Uwielbiam. I za każdym razem, kiedy ją gotuję, myślę o tym, jak wspaniałe są dania robione prawie z niczego. Z pospolitych warzyw, które pod wpływem temperatury i masła zamieniają się w coś tak dobrego, kojącego i pożywnego. Zup cebulowych ugotowałam już całkiem sporo. Kiedyś chętnie próbowałam wciąż nowych i nowych przepisów, by na końcu uznać, że podstawą każdej udanej cebulowej, jest po pierwsze dobrze skarmelizowana, mięciutka cebula. Mięciutka a nie sucha lub spalona. Nikt mnie nie przekona, że na ledwie zeszklonej cebuli wyjdzie coś dobrego. Oj nie. Po drugie rosół. Wiem, że niektórzy robią i na wodzie, ale dla mnie musi być na rosole. Ja akurat lubię drobiowy. Muszę przyznać, że od kiedy mam dzieci, rosół gotuję na bieżąco i mam go stale w lodówce, bo to idealna baza do zrobienia od ręki czegoś do jedzenia: np. wystarczy łyżka sosu sojowego, rozbełtane jajko i już mamy szybki rosół „japoński”. Łyżka pasty miso, suszone algi? Mamy zupę miso. Jednym słowem – w moim domu to się sprawdza i chętniej podam moim dzieciom ciepłą zupę niż kanapkę. Zatem cebulowa też jest na rosole. Z jedzeniem cebulowej przez dzieci różnie bywa, umówmy się i bądźmy w tym temacie szczerzy. Robię ją zatem z myślą o nas, dorosłych.

Cebulowa zawsze mi się kojarzy z listopadem. Żeliwny garnek wypełniony gorącą zupą, muzyczka w tle, grzaneczki z serem dochodzą w piekarniku, za oknem wicher dmie, a ja tu z jakąś książeczką lub gazetą pochylam się z łyżką nad talerzem parującej zupy. To mój comfort food. Zdecydowanie.

Ten rok mocno mnie przeczołgał, przyniósł sporo zmartwień i rozczarowań ludźmi, po których nigdy bym się tego nie spodziewała. Z drugiej strony, w przyrodzie podobno musi być równowaga, więc przyszli też i ludzie będący dla mnie źródłem nadziei i wiary w lepsze jutro. Tego się trzymam i patrzę w dal widząc tam migoczące światełko. I, paradoksalnie, znienawidzony przeze mnie listopad, w tym roku jest iście królewski – z mrozem malującym gwiazdki na działkowych roślinach, szczypiącym w nos, kiedy rano wychodzę z psem. Z długimi spacerami i marzeniami. Marzenia może niekoniecznie jakieś długie i skomplikowane, ale jednak.

Zatem wracając do tematu zupy. Dziś prosty przepis. Pamiętajcie – zupa to nie fizyka kwantowa ani nie laboratorium. Można na oko i nawet trzeba. Masz kilo cebuli? Użyj kilo cebuli. Nie masz sera gruyere? Użyj dowolnego, który masz pod ręką. Najgorsze w gotowaniu, to się spinać i szukać dziury w całym.