Sobota z Amaro, część 2

·Amaro, Kulinarne inspiracje - Szefowie Kuchni i Książki, Warsztaty kulinarne
Warsztat z Amaro był spełnieniem mojego marzenia. Bardzo chciałam zobaczyć, jak gotuje, w jaki sposób można realizować podawane przez niego przepisy i jak wygląda zastosowanie w praktyce nowoczesnych metod przygotowania jedzenia.

Chciałam dać krok naprzód.
Warsztat został zorganizowany w profesjonalnej kuchni wyposażonej w najnowszy sprzęt, gdzie wszystkiego można było dotknąć, wypróbować, o wszystko zapytać.
Przeżyłam lekki szok na wstępie, kiedy się okazało, że na 13 uczestników jestem jedyną kobietą. Później dołączyła do nas jeszcze jedna pani, było mi więc nieco raźniej.
Najpierw wysłuchaliśmy wykładu na temat współczesnej, światowej gastronomii – gdzie jest i dokąd podąża. Na czym polega, jaka jest jej rola. Jak można uwspółcześnić dania, które nasi przodkowie tak kochali: weźmy zapomniane produkty i receptury oraz współczesną wiedzę i stwórzmy coś na nowo. Bardziej wartościowe odżywczo i smakowo, lokalne i nasze.

                                                  

Później przyszedł czas na praktykę.
To, co ujmuje na wstępie to produkty: świeże ryby, jajka z wolnego chowu, francuska sól w kilku wersjach (dodam, że słoiczek takiej kosztuje ok. 60-90 zł), świeże, jadalne kwiaty, z których obrywaliśmy płatki.

Do tego każdy może wypróbować substancje, które zmieniają konsystencję produktów, które na co dzień są wykorzystywane w takich restauracjach jak El Bulli. Jeśli chcieliśmy zobaczyć jak działają, Amaro prezentował ich przeznaczenie. 
Nie ma opcji: tego nie wolno dotknąć. Wolno niemal wszystko. (Nawet zakochać się w nożu z tytanową powłoką i śnić o nim po nocach;)
Amaro wyznaje zasadę, że trzeba dzielić się wiedzą, technikami, przepisami i podczas warsztatu dał temu wyraz.
Dostaliśmy menu i zadania, jednak w praktyce każdy mógł spróbować swoich sił na każdym etapie przygotowania: jak zrobić sferyczne pierożki z jabłek, miniaturowe kopytka z dyni, pianki i galaretki.
Wspólnie gotowaliśmy dania, dzieląc się zadaniami, obserwując Amaro w akcji, słuchając tego, co ma do powiedzenia. Mogę stwierdzić, że żadne pytanie nie pozostało bez odpowiedzi.

Menu warsztatów


Już dawno z taką radością nie obierałam wiadra buraków 😀 Ponieważ w warsztacie brali udział zawodowcy, także i od nich można było się czegoś nauczyć (np. jak wypatroszyć i podzielić na filety świeżego węgorza, umie ktoś? 😉 I jak zawsze przy okazji spotkań pasjonatów: gdzie kupić najlepsze zioła, czym zastąpić nieosiągalne produkty (albo jak zdobyć to, co nieosiągalne). Twórczo i przyjemnie.
Nie mogłam sobie odmówić przyniesienia na warsztaty mojego ulubionego chleba, który zadebiutował przy okazji przystawki.

Halibut, marynowana marchew, piana z palonego masła
Warsztat, zamiast planowanych czterech godzin, trwał prawie siedem… 
Kolejny będzie prawdopodobnie w grudniu.

I deser

Była to wyjątkowa przygoda, mam nadzieję, że jeszcze kiedyś uda mi się ją powtórzyć, tym razem z innymi daniami. Więcej info na temat Amaro i jego warsztatów na stronie www.

Do miłego!

Opublikowano w Amaro, Kulinarne inspiracje - Szefowie Kuchni i Książki, Warsztaty kulinarne

Do ulubionych link

26
Previous Post
in “Amaro, Kuchnia polska, Kulinarne inspiracje - Szefowie Kuchni i Książki, Warsztaty kulinarne”
Next Post
in “Restauracje i kawiarnie”

Zobacz także

Brioche (i kilka słów na temat warsztatów i współpracy)

Chleb i bułki, Warsztaty kulinarne, Współpraca

Piernik makowy przekładany konfiturą z róży i kilka rekomendacji książkowych na święta

Boże Narodzenie, Ciasta i ciasteczka, Książki, Kulinarne inspiracje - Szefowie Kuchni i Książki

Świąteczna zupa grzybowa

Boże Narodzenie, Kuchnia staropolska i regionalna, Kulinarne inspiracje - Szefowie Kuchni i Książki, Zupy

A table! Keks bretoński.

Ciasta i ciasteczka, Książki, Kulinarne inspiracje - Szefowie Kuchni i Książki

26 komentarzy “Sobota z Amaro, część 2”

  • Olciaky vel Olcik

    Z zaciekawieniem przeczytałam Twoje sprawozdanie Lisko:)
    Jestem napełniona pozytywną energią.
    Pozdrawiam

  • kassia

    Lisko, dzień dobry.
    Wysłałam maila na adres podany w profilu. Gdybyś miała chwilę…
    Pozdrawiam serdecznie,
    K.S.

  • Iza Jankowska

    LISKO-a ja bardzo sie cieszę ,że na tych warsztatach zaistniała wymiana informacji typu uczeń -mistrz.W dobie konkurencji na kazdym niemal polu to jest bezcenna wartośc, bo ktos chciał się podzielic wiedzą i doświadczeniem.DLA MNIE JEST TO MIARA KLASY CZŁOWIEKA, bo jako lekarz praktykujący mam za sobą niejeden płatny kurs, z którego widze mogłam sobie znależc w książkach a ta przekładalna na praktykę była nadal pilnie strzeżona.Gratuluję zatem owocnego spotkania.

  • vestigia

    Bardzo to wszystko interesujące a przy tym brzmi trochę hmmm kosmicznie.
    Zainteresowała mnie pianka z palonego masła. Zawsze mi się wydawało że jak się spali masło to już że tak powiem po jabłkach a tu proszę jeszcze piankę można z tego zrobić i elegancko padać.To dopiero sztuka 😉

  • tamale

    Nie rozumiem całego zamieszania wokół osoby WMA. Nie jest on jedynym kucharzem w Polsce, który używa świeżych i sezonowych składników.
    Proszę odwiedzić restauracje Tamka 43 w Warszawie, Hugo w Poznaniu czy restauracje w hotelu Rezydent w Sopocie.

    Pozdrawiam

  • Europeistyka

    Jajka „ostemplowane” na pierwszym zdjęciu !! Czy doczekamy się przepisy na pierogi ruskie :)?

  • nobleva

    Ja jestem bardzo ciekawa w jakim kierunku będzie zmierzała wyłaniająca się nowoczesna kuchnia polska. Są oczywiście nurty światowe, ale mam nadzieję, że to będzie bardziej polski niż światowy nurt, bo tylko w ten sposób może zaistnieć, wyróżnić się na światowym rynku. Chodzi mi o to, że jeśli to będzie światowa kuchnia tylko z polskim twistem, to nic z tego nie będzie, ale jeśli prawdziwie polska po światowemu pokazana to będzie wspaniale. Patrzę więc, podziwiam i kibicuję takim ludziom. Zazdroszczę Ci uczestnictwa w tych warsztatach, wspaniała sprawa.

  • ptasia

    Wiesz Lisko, nie byłam na warsztatach, ale byłam latem na degustacji w 4senses, prowadzonej przez Amaro. Gości było niewielu (jeśli dobrze pamiętam, ok. 8-9 osób), można było siedzieć, ile się chciało w kuchni, gadać z szefem, zadawać głupie pytania, robić zdjęcia itd. Posiłek zakończyła wspólna rozmowa przy stole. Też poruszaliśmy temat dostępności składników, źródeł dobrego mięsa, doświadczeń z Eli Bulli… I ja postrzegam ten wieczór jako bardzo ciekawe doświadczenie.
    Nie sądzę, by ktokolwiek z nas gotował we własnej kuchni za pomocą ciekłego azotu, ale zawsze ciekawie zobaczyć, jak to się robi, spróbować innych smaków i spojrzeć na to, co zwykłe, z innej strony.

  • Bareya

    Równie zacnym człowiekiem jak Amaro jest mieszkający obecnie w Bydgoszczy Jean Bos. Prowadzi podobne kursy, chce dzielić się wiedzą, niczego nie ukrywa.
    Nawet dla zagorzałych miłośników grochówki i schabowego warto udać się na takie warsztaty i poszerzyć sobie horyzonty. Zobaczyć na własne oczy co jest co, bo gazety często opierają się na zwykłym powtarzaniu plotek – czytaj głupot. Nawet dla znanych w kraju kucharzy to, co robi Amaro – to hochsztaplerka.
    Wiedzę zaczerpnęli oczywiście z gazet.
    Cieszę się, że są tacy ludzi, twórczy, kreatywni z parciem na „kuchnie polską”.
    p.s. solą – zapewne wędzoną drewnem z beczek, w których leżakował jakiś znakomity Burgund – publiki nie da się na dłużej „zwabić” ale odrobina snobstwa jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
    pozdrawiam

  • Krokodyl

    Dziękuję za odpowiedź. Widać, że całkowicie źle Cię zrozumiałam przez porównywanie Amaro do Hanny Szymanderskiej czy polskich kucharzy w mediach itd. Dla mnie to też właśnie inna bajka. Tak, sekunduję, by polska kuchnia została doceniona i dorosła do światowego poziomu. Miło, by było Polsce kibicować w ważnych konkursach kulinarnych. Mnie by to bardziej kręciło, niż piłka nożna. :-))I mogę trzymac za Amaro kciuki, by doszedł daleko w swojej dziedzinie. No a z drugiej strony, jak pewnie wiele osób czekam, na polską Nigellę czy Jamiego, na jakiegoś „dostępnego” kreatora smaków.:-)) Pozdrawiam 🙂

  • Ania

    bajka!

    Myślę, że o ile zdecydowana mniejszość pokusi się o zmierzenie z przepisami Amaro, to dla nas wszystkich wspólnym mianownikiem jest zachwyt nad doskonałej jakości świeżymi składnikami, sezonowymi, lokalnymi, etc. Wszyscy możemy się zainspirować nowym spojrzeniem na kuchnię polską i zinterpretować znane dania na nowo, niekoniecznie używając butli z ciekłym azotem 😉 Na koniec – mam nadzieję, że w przyszłości wszyscy będziemy korzystać z poprawy jakości w polskich restauracjach 🙂

  • Jswm

    nie wiem czy chciałabym umiec filetowac węgorza 😉 ale na pewno chciałabym wiedzieć gdzie się kupuje najlepsze zioła i różne trudno dostępne cudeńka

  • Samaania

    Przepiękne, ciekawe zdjęcia… Jestem fanką Twojego bloga i wielu książek, uwielbiam czytać o gotowaniu, gorzej z praktyką… Czy myślisz, że teoretyk miałby szansę na takich warsztatach ? pozdrowienia serdeczne…

  • Amber

    Lisko, na pewno warsztaty były pożyteczne i wiele można się na takim spotkaniu nauczyć.Jednak to zbyt zamknięte i elitarne,aby dotarło do wszystkich jak zdrowo jeść, jak wykorzystywać składniki, jak filetować węgorza, jak układać na półmisku.Świadczy o tym zespół, wśród którego miałaś okazję się znaleźć – Ty i zawodowcy.
    Barierą jest też cena warsztatów.
    Ja nauczyłam się m.in. filetować węgorza za 450 zł za weekend,chociaż to nie był Amaro.
    Poza tym sama postać Amaro może ,zniechęcać' do takich warsztatów, bo kto stosuje azot w kuchni przy gotowaniu obiadu? Nie szkodzi,że tam można nauczyć się wielu innych rzeczy.Wszyscy pamiętają hasło : kuchnia molekularna.
    Ale doświadczenia, które zdobyłaś są bezcenne.I podsumowując moją trochę długą wypowiedź – warto było.
    Pozdrawiam.

  • desperate

    Ah jak ci dobrze. Chyba każdy chciałby być na takim spotkaniu.

  • Agnieszka

    Lisko, i Tobie ogromne dzięki, że się dzielisz doświadczenie i tajemnicami, pozwalasz zagląda do swojej kuchni 🙂
    Amaro jest niepowtarzalny!

  • Liska

    Mico,
    dziękuję 🙂

    Krokodyl,
    nie, nie myślę o nim jak o polskim Jamiem. Raczej jak o polskim Rene Redzepim. Traktuję go jako kogoś, kto ma szansę zrobić coś dobrego dla kuchni polskiej rozumianej jako dobro narodowe. Kuchni, która mogłaby być naszą wizytówką na arenie międzynarodowej, mogłaby błyszczeć na konkursach kulinarnych. Na warsztatach zobaczylam zawodowców-zapaleńców, zdolnych i chętnych do tego, by zacząć robić coś ciekawego.
    Oprócz wszystkich czarów-marów związanych z ciekłym azotem, substancjami zmieniającymi konsystencję płynów, on przekazuje wiedzę na temat nowego postrzegania obróbki cieplnej jedzenia, wykorzystuje wiedzę płynącą z badań naukowych – weźmy takiego Blumenthala – szukanie perfekcji, badanie struktury jedzenia i próbuje odnieść to do naszej kuchni.
    Nie jest teoretykiem, który przeczytał sobie o tym w książce, ale zobaczył na żywo na czym to polega.
    Czyli dla mnie, zainteresowanie tym, co on robi przekłada się nie tyle na nadzieję na zmianę naszego gotowania w domu (wielu ludzi mówi o jedzeniu lokalnym), ale na zmiany w polskiej gastronomii, naszych restauracji i kucharzy. Bo prawda jest taka, że nawet jak idziesz do dobrej restauracji serwującej kuchnię polską, to nie ma tam absolutnie nic nowego. Ciągle stoimy w miejscu.
    A polskiego Jamiego jeszcze nie odkryłam. Może i na niego przyjdzie pora 🙂

  • Retrose

    Zerknęłam na cenę i mnie zmroziło…
    450 zł – miałam nadzieję, że to spotkania w ramach promocji książki. Niestety to spory wydatek jak na 4-czy nawwt 7-godzinne spotkanie…

  • Retrose

    A czy zupełny laik czułby się w takim towarzystwie dobrze, czy to jednak spotkanie dla osób z bardziej zaawansowanymi umiejętnościami?

  • Krokodyl

    Bardzo ciekawe, syte warsztaty. Myślę, że były frajdą. 🙂 mam doświadczenie z warsztatami z Kurtem Schellerem. 🙂 To mogłam sobie troszkę porównac. 🙂 Brak w naszym kraju dobrych szkół kulinarnych i studiów itede. Brak dobrych restauracji też. Myślę, ze tworzy się podatny grunt. Polacy polubili nowe smaki, okazali się otwarci nie po raz pierwszy w swej historii na nowe smakowe trendy i wg mnie są bardzo twórczy, co widze choćby po blogach i po stołach moich przyjaciół. są gotowi na eksperymenty. Aczkolwiek od strony restauracji, to jeszcze długa droga. Jeden Amaro, to trochę za mało. ;-)I na podniesienie poziomu działania naszych restauracji i na rozpropagowanie kulinarnej wiedzy. Tu potrzebny jest wysiłek wszystkich – wytwórców, hodowców, konsumentów itd. Jeśli dobrze rozumiem Twoje intencje, bo bardzo reklamujesz na blogu Amaro, to chciałabyś, by był dla nas tym, kim Jamie Oliver dla Anglików? Mi w tym myśleniu coś przeszkadza. Domowa kuchnia jest kuchnią prostą, dostępną, taką trochę wiejską, a Amaro kojarzy mi sie z kimś kto chce dużo osiągnąć na poziomie dobrej kuchni restauracyjnej, a to już inny poziom, jak ma być to sztuka kulinarna na światowym poziomie. Na pewno warto, by restauracje odkryły, jak ważne są świeże skłądniki, ale czy my przygotowujacy jedzenie w domu tego jeszcze nie odkryliśmy?? 😉 Nie jestem po prostu przekonana czy Amaro, to dobry nauczyciel gotowania w domu dla rodziny. 🙂 I to nie ze względu na kosmopolityzm wybieram Jamiego, tylko na inny rodzaj kuchni. Pozdrawiam 🙂

  • mico

    Lisko, już wczoraj miałem Ci to napisać – uwielbiam twojego bloga właśnie za to, że kiedy już mi się zdaje, że jednak nikomu tak na prawdę nie zależy, że się nie da, że w tym kraju nikt już tak na prawdę nie jest zainteresowany tym, żeby odkrywać prawdziwą polską kuchnię, jeszcze w dodatku przy użyciu naszych, lokalnych i sezonowych składników wysokiej jakości; to właśnie wtedy wchodzę na twojego bloga i jestem totalnie zainspirowany. 🙂
    A co do Amaro, to strasznie ciekawe to co piszesz – tej nowej książki jeszcze nie czytałem, ale dla mnie z tego co opisujesz wyłania się zupełnie inny obraz tego człowieka niż wyniosłem sobie z jego „Kuchni Polskiej XXI wieku” – chociaż po wczorajszym twoim poście ściągnąłem ją raz jeszcze z półki i otrzepawszy z kurzu znów zacząłem przeglądać. 🙂

  • Tilo

    Jedno wielkie „WOW”!
    Pozostaję pod wielkim wrażeniem. Coś fantastycznego!
    Teraz ja będę śnić po nocach o warsztatach…

  • Liska

    😀 A myślałam, że go nie lubisz :DD

  • margotka

    To ja juz wiem, choc raz, co chce w prezencie urodzinowym 😉

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *