Lubię powroty do domu z krótszych i dłuższych wyjazdów. Mimo że zazwyczaj cieszę się tym, co na urlopie, bo zawsze znajdę coś, co chciałabym przenieść do Polski i do Warszawy, to prędzej czy później i tak zaczynam tęsknić do syfu ochockich ulic, męczących telefonicznych rozmów sąsiadki z bloku obok, która każdego wieczora raczy nas relacjami…
Minęło już ponad dziesięć lat, od kiedy upiekłam w domu pierwszy chleb, któremu daleko było do ideału. Ale pamiętam to jak dziś – chrupiąca, twarda skórka, masło, środek nocy. I ta ekscytacja – udało mi się! Potem walczyłam z chlebami na zakwasie. Walka to najlepsze określenie. Byłam niecierpliwa, chciałam efektów od razu. Jak w przepisie…
Mieszkam na warszawskiej Ochocie. To, co mnie uwiodło w niej szczególnie to bliskość sklepów, parków, szewców, bibliotek. Jest tu wszystko na wyciągnięcie ręki. Właściwie zapomniałam o tym, że kiedyś wszędzie jeździłam samochodem. Dziś chodzę pieszo albo jadę tramwajem. Bo jest szybciej, nie trzeba szukać miejsca do parkowania. Przestałam się spóźniać i zawsze jestem przed czasem.…
Kiedyś miałam monopol na gotowanie w domu. Do dnia, w którym odkryłam, jaki talent drzemie w moim ukochanym. Zaczęło się niewinnie, od gziku z pyrami, regionalnej potrawie, której żądałam za każdym razem, kiedy proponował, że może coś ugotować. A potem pojawiały się kolejne dania, aż pewnego razu uświadomiłam sobie, że on gotuje jak… moja babcia.…
Jaką frakcję reprezentujesz – dziecka, które wydłubywało rodzynki z ciasta, żeby je zjeść czy też takiego, które wyjmowało je, żeby oddać je psu albo w ogóle się skrzywić ze słowami „nie lubię?”. Jeśli należysz do tej pierwszej, to bułeczki są właśnie dla Ciebie.